Nożyczki, ach, nożyczki!

Na pytanie: „Ile masz nożyczek w domu?” nie znam precyzyjnej odpowiedzi. Ale mam ich dużo! Raczej więcej, niż da się policzyć na palcach obu rąk. Obsesja? Chyba nie, ale przyznaję, że w im więcej rękodzielniczych dziedzin wdepnęłam, tym bardziej doceniam dobry sprzęt do cięcia.

Dziewiarki o nożyczkach nie będą rozmawiać tak często jak krawcowe, co oczywiste, ale i dla nich ich ostra para jest niezbędna – głównie do przecinania włóczki, obcinania końcówek nitek, ale nie tylko. Osoby kochające żakardy w końcu dochodzą do takiego krew mrożącego momentu, kiedy po raz pierwszy tną dzianinę (żakardy często dzierga się na okrągło, żeby były tylko prawe oczka, co się łatwiej „żakarduje” niż lewe, a później przecina się na środku przodu, żeby przygotować zapięcie i tak, wiem, jak to brzmi i jak jest przerażające w teorii, ale w praktyce zawału dostaje się tylko za pierwszym razem).

Wróćmy jednak do moich zapasów. Mam nożyczki „włóczkowe”, dwie pary, schowane w szufladzie robótkowej i często lądujące w czasie pracy w pudełkach z konkretnymi robótkami. To najnormalniejsze nożyczki na świecie, nieduże, żeby były poręczne i wygodne. Zazwyczaj wybieram takie, które mają niezbyt ostre czubki, żeby przez przypadek nie wbijały mi się w dzianinę.

W tej samej szufladzie mam dwie pary małych, ostrych jak papryczki chili nożyczek do haftu. To zawsze te najśliczniejsze, bo mają niesamowite zdobienia. I tu uwaga, to nożyczki naprawdę piekielnie ostre i na dodatek z czubkami, które łatwo wbić sobie w dłoń. Ich używanie wymaga szczególnego BHP. Często sięgam po nie zamiast nożyczek „włóczkowych” (oraz do wycinania dziurek na guziki w tkaninach i przy haftowaniu też). Jednak nigdy nie trzymam ich luzem razem z robótką, żeby przez przypadek nie przecięły czegoś lub nie zrobiły w czymś dziury.

W pracowni mam zapas nożyczek krawieckich, różnych rozmiarów. Od takich wielkich, z wyprofilowanymi uchwytami, do cięcia tkanin (sztuk dwie, z czego jedną kocham miłością potężną, bo leżą w dłoni jak dobrze wyważony miecz, są dość ciężkie, co lubię i tną jak złoto), po nieco mniejsze do przycinania wstążek, koronek, itp. i takie małe, poręczniejsze do obcinania nitek. I tak, kiedy szyję, to co najmniej dwie pary mam pod ręką, używam namiętnie i zawsze gubię pod zwojami materiału i szukam niczym pan Hilary okularów. Tych samych nożyczek używam przy tkaniu, gdzie przycinania i obcinania jest całkiem sporo przy osnuwaniu krosna, tkaniu różnymi kolorami i w końcu w tym najważniejszym dla tkaczki momencie – kiedy odcina się gotową tkaninę z krosna, żeby można ją było odwinąć i obejrzeć.

I tu kończą się moje nożyczki włóczkowo-tkacko-krawieckie. Wobec nich mam jedną, żelazną zasadę – nigdy, przenigdy nie tnę nimi papieru i taśm klejących! Nic tak nie tępi nożyczek, które mają być porządnie ostre, jak używanie ich do cięcia papierowych i klejących rzeczy. Ostrzarkę do nożyczek posiadam, ale przyznaję, że jej do nich nie używam zbyt często, właśnie dlatego, że one nie są „do wszystkiego”. I dbając o nie, zapewne będę ich używać latami, a może i do końca życia. Bo z dobrze dobranymi nożyczkami jest tak jak z nożami u światowej klasy kucharza – ma swoje ulubione i traktuje je jak przedłużenie dłoni.

W pracowni mam też nożyczki do „wszystkiego złego”, czyli właśnie papieru, taśm wszelkich, a nawet do drucików w produkcji markerów. Bez żalu tnę nimi wszystko i to są chyba najczęściej ostrzone i wymieniane pary.

Mam też nożyczki do papieru, które wycinają wzorki… Tak, są takie. Uprzedzam, że należy się nimi z założenia dzielić z najmłodszymi, bo okazuje się, że uwielbiają możliwość wycinania falek, ząbków i nie tylko.

I gdyby ktoś powiedział, że więcej nożyczek w domu mieć nie można, to… Można, oj, można. Mamy nożyczki kuchenne, też traktowane jak świętość. Nawet nasze koty mają swoje nożyczki do wycinania kłaczków z zaokrąglonymi końcówkami, żeby im nie zrobić krzywdy. I są też nożyczki podręczne do otwierania opakowań, paczek, woreczków.

To zapytam jeszcze raz – obsesja? Nadal twierdzę, że nie, bo nie zbieram kolejnych par, nie szukam takich ślicznych, kolorowych, zdobionych. Ale przyznam się Wam do czegoś – jednym z moich pierwszych i ciągle żywych wspomnień z okresu, kiedy byłam naprawdę mała, jest dźwięk nożyczek, takich wielkich, krawieckich, ciężkich, tnących materiał na wielkim stole. Ten dźwięk i odgłos szyjącej maszyny to tło muzyczne mojego dzieciństwa.

I najczęściej powtarzana historia rodzinna… O mnie i nożyczkach. Polska, czasy głębokiej komuny, w sklepach ocet i puste półki. Siedziałam całkiem blisko rodziców i gromko poinformowałam, że: „Mamo, ja wcinam!”. Nie wywołałam żadnego niepokoju wśród dorosłych, wręcz przeciwnie, usłyszałam zachęcające: „Wcinaj, dziecko, wcinaj”. No to wcinałam dalej i kiedy w końcu zainteresowano się, co ja tak naprawdę robię, to okazało się, że siedzę i pracowicie wycinam dziury na kolanach nowych rajstopek, zdobytych cudem i zapewne wystanych w kolejkach.

Wasza Aga M. – Intensywnie Kreatywna